Να ποιος είναι ο Ολυμπιακός

Άρχισα να γράφω το σημερινό κείμενο ενώ ακόμα παιζόταν το 1ο ημίχρονο στη Βέροια, γιατί όποια αγωνιστική εξέλιξη κι αν έχει, για μένα οι πραγματικές, οι ειλικρινείς, οι πιο ζωτικές αξίες του ποδοσφαίρου, προήλθαν και καταγράφηκαν μέσα από δύο γεγονότα που προηγήθηκαν του παιχνιδιού.Δύο εκδηλώσεις, δύο πράξεις, δύο ενέργειες, οι οποίες «εξαϋλώνουν» τον οπαδισμό και αναδεικνύουν τις πραγματικές έννοιες αθλητισμού και ανθρωπιάς.Με ενθουσίασε η θέα στο μνημείο πεσόντων της θύρας 7, έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη, με το πανό με το τριφύλλι και τα πράσινα γράμματα ελπίδας και συμπαράστασης στην οικογένεια του Ολυμπιακού, σε ανάμνηση του τραγικού συμβάντος του 1981.

Το «Ποτέ Ξανά» της προσδοκίας των αγνών φίλων του Παναθηναϊκού, που με την ανθρώπινη κίνηση τους, έκαναν το δικό τους μνημόσυνο σε εκείνες τις αθώες ψυχές που έφυγαν πρόωρα από κοντά μας και το μνημείο τους μας υπενθυμίζει τι πραγματικά έχει σημασία παραπάνω από τη νίκη σε έναν αγώνα: Η νίκη της ζωής.

Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία κάποιων ανώνυμων ανθρώπων, αντιπάλων του Ολυμπιακού στους αγωνιστικούς χώρους, συνανθρώπων όμως στις κερκίδες και στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.

Σε αυτό που η ΠΑΕ Ολυμπιακός, η διοίκηση της και προσωπικά ο πρόεδρός της, αγωνίζεται και διαπρέπει. Συμβάλλει, συμπαρίσταται, ενισχύει σημαντικά με τακτικές δράσεις της τον διπλανό μας στην κοινωνία.

Στηρίζει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες με έργα και πράξεις φιλανθρωπίας που σπάνε το «απόστημα» του «τυφλού», του αρρωστημένου οπαδισμού και, παράλληλα, δίνουν τις πραγματικές διαστάσεις στο ρόλο και την ύπαρξη ενός τεράστιου ποδοσφαιρικού συλλόγου όπως είναι ο Ολυμπιακός.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης με την πιο πρόσφατη αγαθοεργία του, την κοινωνική προσφορά μισού εκατομμυρίου ευρώ ως συμπαράσταση προς τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας στην Κεφαλλονιά, για την ανακατασκευή 4 σχολικών κτιρίων στο Ληξούρι και το Αργοστόλι, έβαλε ακόμα ένα πετραδάκι στο οικοδόμημα του «Κοινωνικού Κινήματος Ενότητας, Ελπίδας και Αισιοδοξίας».

Αυτό που χτίζει με ευλάβεια, προσήλωση και ενέργειες ενός πραγματικού ηγέτη από την ημέρα που πήρε στα χέρια του τιμόνι του κορυφαίου ελληνικού συλλόγου, πλημμυρίζοντας από υπερηφάνεια κάθε υποστηρικτή του.

Υπερηφάνεια μεγαλύτερη και σπουδαιότερη από τους τίτλους, τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, τα νταμπλ και τις διακρίσεις στα γήπεδα. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός!

Το πήρε «προσωπικά» στο β’

Αναφορικά με το ματς της Βέροιας, η αβεβαιότητα ως προς την έκβαση διήρκεσε για τα πρώτα 45 λεπτά. Γιατί κατόπιν μιας ώρας παιχνιδιού, ο Μίτσελ κουμαντάρισε ιδανικά και πάλι τον Ολυμπιακό από τον πάγκο, ενισχύοντας με δύο καθοριστικούς κρίκους την αλυσίδα της νέας νίκης στο πρωτάθλημα.

Ύστερα από ένα ημίχρονο στο οποίο οι «ερυθρόλευκοι» κυριάρχησαν στο γήπεδο (10 κόρνερ, 61% κατοχή), αλλά δεν είχαν την εκρηκτικότητα, τον απαιτούμενο επιθετικό ρυθμό και τις εμπνεύσεις για να πατούν με άνεση περιοχή και να κάνουν κλασικές ευκαιρίες, μπήκαν ολοφάνερα μετά την ανάπαυλα στο γήπεδο με διάθεση να… καθαρίσουν την μανέστρα. Και το έκαναν με επιστροφή στις «5άρες».

Από νωρίς, με τρία γκολ μέσα σε 11 λεπτά (59’-70’) επιβεβαιώνοντας την τεράστια διαφορά κλάσης τους, όποτε αποφασίζουν να αφήσουν στον τομέα των εντυπώσεων και της ουσίας κάποια «ευρήματα» της σπουδαίας ποιότητάς τους.

«Κρύοι» ακόμα στο ματς, οι νεοεισελθόντες Μανιάτης και Ολαϊτάν συνδυάστηκαν άψογα και με τελικό αποδέκτη τον Ντομίνχες ο Ολυμπιακός μπήκε μπροστά στο σκορ στο 59’ για να δώσουν τέλος στο ζήτημα «νίκη» μόλις 10 λεπτά αργότερα με τον καινούργιο Πέρες.

Ο Παραγουανός προφανώς και σκόραρε ενστικτωδώς από τη σέντρα του Τσόρι, ωστόσο επιβραβεύτηκε για τα πολλά τρεξίματα που είχε, το ότι ήταν «μέσα» στο… κόλπο της περιοχής πολύ συχνά και, κυρίως, για το πείσμα του να κερδίσει αμέσως τη θέση στην 11άδα που του εμπιστεύθηκε ο τεχνικός του.