Θα συζητηθεί πολύ το 1-0

Το γκολ του Ζιλμπέρτο Σίλβα στην τελευταία - σύμφωνα τουλάχιστον με τα μέχρι στιγμής δεδομένα - εμφάνιση του μπροστά στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, αποδείχθηκε αρκετό για να φτάσουν οι «πράσινοι» στην κατάκτηση των βαθμών της νίκης απέναντι στο ΠΑΟΚ σε ένα κάκιστο παιχνίδι, και να μπουν σε θέση οδηγού στην κούρσα των play-off, με τους «ασπρόμαυρους» βέβαια να έχουν δικαιολογημένα παράπονα, καθώς ο Βραζιλιάνος μέσος ξεκίνησε την προσπάθεια του από θέση οφσάιντ.
Οι θεατές που βρέθηκαν στις εξέδρες του ΟΑΚΑ αλλά και όσοι παρακολούθησαν το ματς από την τηλεόραση, μάλλον θα σκέφτονταν πως υπήρχαν καλύτερες επιλογές για να περάσουν το απόγευμα τους, βλέποντας τον μεν Παναθηναϊκό να μην μπορεί και το δε ΠΑΟΚ να μη θέλει να παίξει ποδόσφαιρο. Οι «πράσινοι» θέλησαν από το ξεκίνημα να γίνουν το «αφεντικό» του παιχνιδιού, κυκλοφορώντας τη μπάλα. Οι Ζιλμπέρτο Σίλβα και Σιμάο είχαν ανασταλτικά καθήκοντα στο χώρο του κέντρου, με το Βραζιλιάνο μέσο να γυρίζει πολύ πίσω για πάρει την πρώτη πάσα από την άμυνα, και το Μοζαμβικανό χαφ να μην βοηθάει ιδιαίτερα δημιουργικά. Ο Γκαρσία σε επιτελικό ρόλο «χάθηκε» ανάμεσα στους χαφ του ΠΑΟΚ, ενώ οι Νίνης και Λέτο από τις πτέρυγες δεν έδιναν στηρίγματα στον απομονωμένο Σισέ, και οι γηπεδούχοι δεν έβρισκαν τρόπο να πλησιάσουν στην περιοχή του Χαλκιά. Ο Γκαρσία πήρε ελάχιστες φορές τη μπάλα στα πόδια με πρόσωπο στην αντίπαλη εστία, ώστε να μπορεί να «ψάξει» υπό καλές προϋποθέσεις το Σισέ, ενώ ο Νίνης από τα δεξιά δεν είχε καλή συνεργασία με το Βύντρα, με τους «πράσινους» να αναπτύσσονται περισσότερο από την αριστερή πλευρά, με το Λέτο να προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγματα με ατομικές ενέργειες «κουβαλώντας» τη μπάλα.
Ο ΠΑΟΚ κατέβηκε με ξεκάθαρα αμυντικούς προσανατολισμούς, έχοντας βασικό στόχο τη διατήρηση του μηδέν στα μετόπισθεν. Με τους Βιτόλο και Τσουκαλά ως «κόφτες» οι «ασπρόμαυροι» θέλησαν να κλείσουν τους χώρους, το Φωτάκη να έχει σχετική ελευθερία κινήσεων στη μεσαία γραμμή πίσω από τον Αθανασιάδη, και τους Σαλπιγγίδη και Βιεϊρίνια στα άκρα. Οι φιλοξενούμενοι ξεκινούσαν την πίεση στο ύψος του κέντρου, ενώ συχνά βρίσκονταν και οι έντεκα πίσω από τη μπάλα. Ο Φωτάκης «κούμπωνε» ανάμεσα σε Βιτόλο και Τσουκαλά, ενώ οι Σαλπιγγίδης και Βιεϊρίνια γύριζαν πολύ πίσω για να δώσουν βοήθειες στα μπακ της πλευράς τους, παίζοντας σχεδόν στην ίδια ευθεία με τους αμυντικούς χαφ. Οι δύο εξτρέμ του ΠΑΟΚ ήταν αυτοί που ντούμπλαραν τα μαρκαρίσματα στα πλάγια, επιτρέποντας έτσι στους μέσους να παραμένουν στον άξονα, εμποδίζοντας την κάθετη τροφοδότηση του Σισέ, και ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους για την εστία του Χαλκιά. Η απουσία του Γκαρσία ήταν σοβαρό πρόβλημα για τον ΠΑΟΚ, καθώς ο Ουρουγουανός είναι ο μοναδικός από τους μέσους του «Δικέφαλου του Βορρά» που μπορεί να προστατεύσει και να βγάλει με ασφάλεια τη μπάλα από την περιοχή, και «έχει» τη μεγάλη μπαλιά για να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα των Σαλπιγγίδη και Βιεϊρίνια στον κενό χώρο. Ελλείψει του Γκαρσία οι «ασπρόμαυροι» προσπάθησαν να κρατήσουν τη μπάλα στα πόδια τους με τους Σαλπιγγίδη και Βιεϊρίνια να γυρνούν πίσω, και τους Λίνο και Εττο να ανεβαίνουν ελεγχόμενα μέχρι το κέντρο, περισσότερο για να δώσουν επιλογή πάσας στους μέσους, παρά για να προωθηθούν και να απειλήσουν. Οι φιλοξενούμενοι «πάγωναν» το ρυθμό με κοντινές πάσες, χωρίς να δείχνουν διάθεση να δημιουργήσουν, και ήταν εντελώς ακίνδυνοι επιθετικά, διατηρώντας πάντως με άνεση τους «πράσινους» μακριά από την περιοχή τους. Οι γηπεδούχοι δεν είχαν «φρεσκάδα» και διάθεση να τρέξουν και να πιέσουν τους παίκτες του ΠΑΟΚ για να εκμεταλλευτούν τυχόν λάθος, με τους «ασπρόμαυρους» να «παίζουν» και με το ρολόι. Τις ελάχιστες φορές που οι «πράσινοι» πίεσαν ψηλά, όπως για παράδειγμα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, η άμυνα του ΠΑΟΚ έδειξε σημάδια πανικού, ενώ όταν οι Ζιλμπέρτο Σίλβα και Σιμάο κέρδισαν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο πλησιάζοντας την αντίπαλη περιοχή, οι «ασπρόμαυροι» δυσκολεύονταν περισσότερο να κρατήσουν τη μπάλα στα πόδια τους.
Το παιχνίδι κυλούσε «σβηστά» με τον Παναθηναϊκό να αναζητά το γκολ με ανορθόδοξο τρόπο και τον ΠΑΟΚ να περιμένει «ταμπουρωμένος» στην περιοχή του κρατώντας με ευκολία το μηδέν, ωστόσο το γκολ του Ζιλμπέρτο Σίλβα χάλασε τα σχέδια των φιλοξενούμενων, οι οποίοι βέβαια έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται, καθώς ο Βραζιλιάνος μέσος έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα από θέση οφσάιντ. Στα εναπομείναντα λεπτά οι «ασπρόμαυροι» ήταν αναγκασμένοι να βγουν μπροστά, και στον ελάχιστο «καθαρό» χρόνο παιχνιδιού πρόλαβαν να δημιουργήσουν μια κλασική ευκαιρία που σπατάλησε ο Μουσλίμοβιτς.
Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε τους «πράσινους» να πανηγυρίζουν με το κοινό να αποθεώνει το Ζιλμπέρτο Σίλβα, και τον Παναθηναϊκό να κρατάει πλέον την τύχη στα χέρια του. Από την άλλη πλευρά ο ΠΑΟΚ έπαιξε συντηρητικά, χωρίς να κινδυνεύσει ιδιαίτερα, αλλά τελικά «δεν του έκατσε» το αποτέλεσμα. Ταπεινή μου άποψη είναι πως το «χλωμό» πρόσωπο σε ακόμα ένα ντέρμπι επί αθηναϊκού εδάφους θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού στον ΠΑΟΚ, ξέχωρα από την κουβέντα περί διαιτησίας. Αλλά νομίζω πως είναι σαφές ότι αν ο «Δικέφαλος του Βορρά» έπαιρνε το 0-0 και παρέμενε φαβορί για την κορυφή, κανείς δεν θα στεκόταν στην κακή εμφάνιση. Έτσι όπως πήγαινε το ματς, οι «ασπρόμαυροι» θα μπορούσαν να φύγουν με τον πολύτιμο βαθμό από το ΟΑΚΑ, αν ακυρωνόταν - όπως θα έπρεπε - το γκολ του Ζιλμπέρτο Σίλβα, και έχουν δίκιο να αισθάνονται αδικημένοι. Ναι, έπαιξαν συντηρητικά, αμυντικά, «ταμπούρι» ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, αλλά το ματς κρίθηκε από ένα γκολ που κακώς μέτρησε. Εδώ νομίζω πως πρέπει να ανοίξουμε μια παρένθεση, γιατί φαντάζομαι πως η σχετική κουβέντα θα «φουντώσει». Το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ έκανε κακή εμφάνιση, δεν έχει καμία σχέση με το ότι το ματς κρίθηκε από ένα σφύριγμα που ήταν λανθασμένο. Όπως και το γεγονός για παράδειγμα πως ο Παναθηναϊκός ήταν τραγικός στο Βόλο, δεν αναιρεί το ότι το γκολ του Μαρτίν ήταν οφσάιντ, ενώ στην κουβέντα μπορεί να μπει και η ΑΕΚ, αλλά και ο Ολυμπιακός Βόλου να πει τα δικά του. Αλλά η συζήτηση σε αυτό το επίπεδο είναι «να’χαμε, να λέγαμε». Κανείς δεν ξέρει στην τελική τι θα γινόταν αν και στις δύο περιπτώσεις ακυρώνονταν τα γκολ, και ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα. Δεν έχει νόημα να επιχειρεί κάποιος να «συμψηφίσει» λάθη υπέρ και κατά. «χαμένους» και «κερδισμένους» βαθμούς, και να τα βάζει όλα στη ζυγαριά, γιατί έτσι ο καθένας θα έβγαζε δική του βαθμολογία. Απλά επειδή η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει, έχω την αίσθηση πως η φάση με το Ζιλμπέρτο θα αποτελέσει αφορμή για «πόλεμο» ανακοινώσεων, δηλώσεων και «διαρροών» και η σχετική κουβέντα θα «σέρνεται» για καιρό, όπως είχε συμβεί με μια αντίστοιχη φάση σε ματς Παναθηναϊκού-ΑΕΚ πριν κάποια χρόνια στο φινάλε του πρωταθλήματος, που τελικά έκρινε την έξοδο στο Champions League. Κλείνει η παρένθεση.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα βέβαια, η εικόνα στο χορτάρι είναι το τελευταίο που μετράει. Το εισιτήριο για την προκριματική φάση του Champions League έχει μεγάλη οικονομική αξία, σε μια εποχή που τα χρήματα στις ομάδες δεν περισσεύουν. Εννοείται πως είναι δύσκολο για όποια ελληνική ομάδα πάρει την πρώτη θέση, να περάσει δύο προκριματικούς γύρους και να μπει στους ομίλους. Αλλά και μόνο τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τις εισπράξεις από τα πιθανά sold out, αλλά και ο ενθουσιασμός του κόσμου που θα «φτιαχτεί» να αγοράσει εισιτήριο διαρκείας, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα.